The Lord’s Prayer

We were orphaned. We were wet, huddled, hungry, and barefoot. We were blind, scared and torn…

We squeezed each other’s hands with sweaty palms. With sweaty palms we covered our red eyes. The rain flew into our nostrils. Our hands and our feet fell off. We writhed and looked for them with red eyes. 

Come, be our sister in the desolate night. Come, be our mother. Open your body cavities and take in our insatiable, inexhaustible, eternal yearning. 

Come, see the horses trample us. Come, see the demons defecate on us. Come, see, the dog is sleeping… Give a breath… 

Remember us, come and finish with this inferior world. 

THE WORD

I plucked the word from the fissures of language, brought it over and planted it in my garden, watered it, weeded it out, made it porous, until the word sprouted, blossomed and filled my garden with its fragrance. People came, were thrilled, got a whiff of it, breathed on it, played “loves me, loves me not,” plucked the petals, wiped their noses, shined their shoes, and left. Bent down, banged around, bloodsoaked and near-death, I plucked the word from my garden, put it under the glass, and hooked up the IV to it. People came, tried to smell it, were unable to, wanted to touch but couldn’t. And the word stayed a long time under the glass, captivating the hearts of people with its dead-like beauty. Dried from the longing for love and life, pale, I took out the fragile word from under the glass, anointed it with fragrant oils, polished the nails, combed the hair, put a short skirt and fish-net stockings on her, and placed her on Baghramian Boulevard. 

SOWJETUNION – SO SCHÖN !

 

Ich fuhr vom Sommerurlaub nach Hause zurück, erholt und müde von der Erholung. Der Autobus war gelb, alt,
ein quietschendes Etwas, ein alte Kiste, wie sie in den Dörfern noch unterwegs waren. Auch an den Gesichtern, den Kleidern und dem Gepäck der Menschen konnte man erkennen, dass der Autobus aus den Dörfern war, nicht zuletzt auch wegen der Hühner, Truthähne, Schweine und Schafe, die da und dort Lärm machten und zappelten. Sitzplatz gab es keinen, doch die Leute stiegen immer noch ein, richteten sich’s auf den Kartoffelsäcken ein und schoben volle Eierkartons, mit Milch und Joghurt gefüllte Cola-Flaschen, Säcke mit Käse, aus denen die Salzlake tropfte, unter die Beine der Sitzenden. Über dem Führerhaus prangte noch irgendwie das Hinweisschild „Der Fahrer passt auf“, das im Laufe der Jahre ziemlich vergilbt war und an ein Relikt aus dem Mittelalter erinnerte. Der Fahrer machte seinerseits keine Anstalten „aufzupassen“, der Willkür einen Riegel vor zu schieben. Mittlerweile gab es nicht einmal mehr einen Stehplatz und die Leute drängten immer noch in den Bus, stiegen einander auf die Füße, schoben und stießen. Erst als der Autobus schon völlig überladen war und sich niemand mehr bewegen konnte, beugte sich der Fahrer aus seinem Verschlag, schaute zurück und schrie: „Vorwärts, vorwärts“. Weil es aber keinen Platz mehr gab, um vorwärts zu gehen und die Leute vor der Tür sich einfach nicht mehr hineinquetschen konnten, fand der Fahrer zu seinem sowjetischen Ordnungssinn zurück und herrschte die übereinander und durcheinander Sitzenden und Stehenden an, sie möchten sich doch „platzieren“. Einige versuchten noch, durch die Fenster hinein zu klettern, weil an der Tür keine Hoffnung mehr war, aber das gelang nur wenigen, offenbar denen, die da schon geübt waren.

Rigidus

 Հյուրերին ընդունում եմ ծայրահեղ անբարյացկամ՝

դուռը նրանց առջեւ չբացելու կամ դեմքին շրխկացնելու

ի կատար չածված որոշմամբ,

հետո երկար պահում եմ նրանց տարբեր առաջարկներով ու

զրույցներով, կառչում եմ, չեմ թողնում, որ գնան,

օրեր շարունակ ինձ չի հաջողվում դուրս գալ տնից,

ապա օրեր շարունակ չի հաջողվում տուն գալ դրսից,

արթնանում եմ անմարդկային տառապանքով

եւ երկար շուռումուռ եմ գալիս անկողնում՝ չկարողանալով քնել,

լողանալու համար հոգեբանական ճնշում եմ գործադրում վրաս,

իսկ հետո չեմ կարողանում համոզել ինձ դուրս գալ ջրի տակից,

որձկում եմ եւ ստիպում ինձ սնունդ ընդունել,

ապա չեմ կարողանում դադարեցնել ծամելն ու կլլելը,

մինչեւ չի սպառվում սառնարանի պարունակությունը,

եւ սովի սուր զգացումը՝ փոխվում

անվերջ փսխելու ցանկության։

2004

ՀԵՂԱՓՈԽՈՒԹՅՈՒՆ

Մոտեցող հեղափոխության ձայնը

Սկզբում, երբ ամեն ինչ լուռ էր,

մի ձայն կար գիշերվա մեջ՝

տագնապալի, ներսը տակնուվրա անող,

որ չէր թողնում քնել։

Ասես շատ հեռվում՝ պողոտայի ամենածայրին

մարդիկ ջարդում էին մեքենաներ,

ոստիկանները ջարդում էին մարդկանց,

ու փշրվող մետաղի, փշրվող ոսկորների ձայնին

խառնվում էին աղաղակներ՝

երբեմն հաղթական, երբեմն կաղկանձ։

Հետո թվում էր՝ մոտակա ծառերի

սոսափյունն է ընդամենը,

կամ էլ ինչ-որ թռչուն է տարաշխարհիկ,

կամ կլանչում է հեռվում վիրավոր մի մեքենա։

Եվ հանկարծ լսվում էր պարզ,

որ արյան գետ է հոսում փողոցով՝

պղտոր, վարար, փրփրած...

Իսկ երբեմն էլ թվում էր, թե այնտեղ՝ հեռվում,

համբուրվում են երկու հոգի,

որ իրավունք չունեն սիրելու իրար,

ու տարածվում է աշխարհի վրա

խուլ բաբախյունը նրանց սրտերի,

որ ասես լիներ մոտեցող գնացքի ձայն։

ԵՐԿՐՈՐԴ ԳԱԼՈՒՍՏԸ

     Մթնում էր։ Կեղտագույն փոշի էր թափվում երկնքից։ Թափվում էր սև, լայն թիկնոցիս վրա։ Հետո հասկացա, որ դա թիկնոց չէր, այլ մազերս էին։ Երբ փոշին սկսեց սևանալ, ես հասկացա նաև, որ դա ամենասովորական առաջին ձյունն էր, որն արդեն սկսել էր դադարել։
     Ծառուղին, որով քայլում էի, նույնպես սև էր։ Այստեղ-այնտեղ վառարաններ կային դրված, և դրանց շուրջը հավաքված էին սև սքեմներով մարդիկ։ Ոմանք տաքանում էին, ոմանք շտապում էին ինչ-որ տեղ։ Նրանց սքեմների վրա կեղտագույն խաչեր էին դաջված։ Իսկ սքեմների տակ էլի սքեմներ կային։ Նրանք այլայլված նայում էին ինձ։ Չհասկացա, թե ինչու։
     Ծառուղին, թվում էր, վերջ չունի։ Ճանապարհին նորանոր սքեմավորներ էին հանդիպում։ Նրանցից շատերի դեմքերը ծանոթ էին, բայց չէի կարողանում հիշել, թե որտեղից։ Բոլորը նայում էին ինձ ապակե աչքերում թաքցրած ատելությամբ։ Հենց ուզում էի բարևել, նրանք իրենց ապակե հայացքները հառում էին երկինք։
     Դիմացից եկող սքեմավորին իր սքեմը շատ էր սազում։ Դեմքը վերջապես հիշեցի։ Դասընկերս էր։ Մի ժամանակ նա հաճախում էր հոգեգալստականների հավաքներին և ինձ հայհոյում էր կտակարանով։ Չնայած այդ ամենին՝ ցանկություն ունեցա հետը զրուցելու և մոտեցա։ Նա չռված աչքերով նայեց ինձ ու, այն է՝ ուզում էի բարևել, գոռաց ապակե ձայնով.
     – Դարձի եկ, մեղավոր կին, ծածկիր վավաշոտ կրծքերդ և ապաշխարիր։ Մոտ է Հիսուսի գալուստը…

Հանդիպումներ «Ջազզվե»-ում։ Անգլերենը

Հիսունհինգ տարեկան էր Աշոտը, երբ հերթական անգամ գրանցվեց անգլերենի դասերի։  Ինչքան հիշում էր իրեն, միշտ կամ մասնավոր դասերի էր հաճախում, կամ խմբակային, սակայն երբեք չէր հաջողում լեզվի յուրացումը հասցնել հաղթական ավարտի։ Պատճառներից մեկը, իսկ գուցե գլխավոր պատճառն այն էր, որ անգլերենը առօրյա կյանքում պետք չէր գալիս Աշոտին, նա չուներ իր ստացած գիտելիքները օգտագործելու հնարավորություն, դրանք արագ մոռացվում էին, և Աշոտն ամեն անգամ ստիպված էր լինում սկսել նորից։ Ու թեպետ անգլերենը նրան գործնականում պետք չէր, նա չէր հրաժարվում անգլերեն սովորելու մտադրությունից. անգլերենի իմացությունը թվում էր նրան ժամանակակից աշխարհի մասը լինելու, իրեն ոչ միայն ծերացած ու անպետք չզգալու, այլ ընդհանրապես ողջ զգալու անհրաժեշտ պայման։ Սակայն գոյատևման, կամ այլ կերպ ասած՝ ողջ մնալու համար գործադրվող առօրյա ջանքերը երկրորդական էին դարձնում այնպիսի հոգսը, ինչպիսին է ինքնիրեն ողջ զգալու անհրաժետությունը։  Եվ միայն այն ժամանակ, երբ գոյատևումն ապահովելու բեռը տանելի էր դառնում, և կարողանում էր իր վաստակից ինչ-որ բան փախցնել կնոջից ու երեխաներից, Աշոտը ձեռնամուխ էր լինում անգլերենի պարապմունքները վերսկսելուն։

Հանդիպումներ «Ջազզվե»-ում։ Նրա սիրտն ազատ էր

Հակառակ ընդունված կարծրատիպի, թե գեղեցիկ կանայք լինում են անխելք, իսկ խելացի կանայք՝ տգեղ, և գեղեցկությունը խելքի հետ համատեղելի չէ՝ Աննան գեղեցիկ էր ու խելացի միաժամանակ։ Նրա գեղեցկությունն այնքան անթաքույց էր, որ ապացուցման կարիք բոլորովին չուներ, իսկ խելքը հավաստում էին գիտական աստիճանն ու համալսարանում ամբիոնի վարիչի պաշտոնը, գիտական աշխատություններն ու հոդվածները, ինչպես նաև հասարակական ակտիվ գործունեությունը։ Սակայն խելքի ամենակարևոր վկայականը, ինչպես կարծում էր ինքը, իր ստեղծած ընտանիքն էր՝ երկրի լավագույն փաստաբաններից համարվող ամուսինն ու շնորհալի երեխաները։

Մասնագիտական ճակատում տարած հաղթանակները չէին շփոթեցրել ու շեղել Աննային իրական երջանկության ուղուց, մանուկ հասակում նրան բարեհաջող ներնչել էին, որ կնոջ համար աշխարհում ամենակարևորը ընտանիք ունենալն է։ Իր կազմած ընտանիքը չխուսափեց, իհարկե,  հայկական ընտանիքներին պատուհասող խնդիրների ստանդարտ փաթեթից՝ լարվածություն սկեսուրի ու տալերի հետ, ամուսնու հայրական ընտանիքից անջատ ապրելու անհաջող փորձեր, նյութական դժվարություններ և այլն։ Երբեմն թվում էր՝ նախկին սիրուց ոչինչ չի մնացել, համատեղ կյանքը դառնում էր անիմաստ ու անտանելի, սակայն Աննան հեռու էր վանում բաժանվելու միտքը, ստիպում իրեն համակերպվել ու համբերել։ Նա համբերատարորեն հաղթահարեց բոլոր դժվարությունները՝ վստահ, որ մի օր այդ ամենը մնալու է անցյալում, և իրենց ընտանիքին խանգարող ոչինչ ու ոչ ոք չի լինելու։ 

Հանդիպումներ «Ջազզվե»-ում։ Ֆրիլանսերի սերը

Մարտինը գնում էր Ջազզվե, ինչպես աշխատանքի։ Սա կարելի է ասել սրճարանների բազմաթիվ մշտական այցելուների մասին, որոնք կապվում են մի որոշակի սրճարանի և չեն պատկերացնում իրենց օրն առանց այդ սրճարան այցելելու, սակայն Մարտինի դեպքում պետք է բառացի հասկանալ. Ջազզվեն նրա համար աշխատավայր էր դարձել։

- Խնդրում եմ՝ մի գործ գտիր դրսում,- ասում էր նրան կինը,- ես այլևս այսպես չեմ կարող…

- Դրսի ի՞նչ գործ գտնեմ,- ուսերն էր թոթվում Մարտինը,- ես սցենարիստ եմ, պիտի տանը նստեմ, սցենար գրեմ…

Մարտինի կինը՝ Անժելլան, սիրում էր, որ ամեն ինչ տեղը տեղին լինի՝ համաձայն գրված ու չգրված կանոնների։ Նա դասավորել էր իր կյանքը նույնպիսի պեդանտությամբ, ինչպես զգեստները, գրքերը, սպասքը և մյուս իրերն էր դասավորում պահարաններում։ Նրա կյանքում մարդիկ և իրերը իրենց տեղն ունեին, և նա չէր սիրում, որ այդ տեղը փոխվում էր։ Ամուսինը, ըստ Անժելլայի, ընտանիքը կերակրողն էր և առավոտյան պիտի դուրս գար տնից ու վերադառնար երեկոյան։ Երբ հինգ տարի առաջ Մարտինը խզեց պայմնագիրը հեռուստաընկերության հետ և սկսեց աշխատել տնից՝ ընդգրկվելով զանազան մասնավոր կինոնախգծերում, Անժելլան զգաց, որ իր դասավորված կյանքը սկսում է փլվել։

ԿԻՆՈՆ՝ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ԳՈՐԾԻՔ

«Ոսկե Ծիրանի» օրերին, հետևելով, թե ինչպես է կառավարությունը հոգատար թխսի պես իր թևի տակ առել փառատոնը, անհնար էր չհիշել Վլադիմիր Իլյիչի հայտնի խոսքը՝ «Բոլոր արվեստներից մեզ համար ամենակարևորը կինոն է»։ Սովետական նորաստեղծ պետությունը որպես սոցիալիստական պրոպագանդայի գործիք նախապատվությունը տվեց արվեստի այդ ճյուղին ոչ այն պատճառով, որ այն իր պես նոր էր, այլ որովհետև ճիշտ գնահատեց կինոյի՝ ժողովրդական լայն զանվածների վրա ազդելու կարողությունը։ Դա չփրկեց արվեստի մյուս ճյուղերն ու գրականությունը հետագա քաղաքականացումից, և շուտով արգելիքի տակ հայտնվեցին ոչ մայն այն ստեղծագործություններն ու դրանց հեղինակները, որոնք գաղափարական անհամաձայնություն ունեին իշխող գաղափարախոսության հետ կամ քննադատական դիրք էին գրավում դրա նկատմամբ, այլև նրանք, որ այս կամ այն կերպ չէին ծառայում այդ գաղափարախոսությանը։

Խորհրադյին Միության փլուզումից և գրաքննության վերացումից հետո արվեստը սկսեց ագահորեն հագեցնել ազատության՝ տասնամյակների ընթացքում կուտակված ծարավը, բայց կինոն հայտնվեց խիստ անշահեկան վիճակում։ Նորանկախ Հայաստանը չուներ կինոարտադրությանը համապատասխան բյուջե և գաղափարախոսություն, որն ունենար պրոպագանդման կարիք. սպեկուլյացիայի կիրքն իր մեջ ճնշած յուրաքանչյուր հայ սրտի մի անկյունում փայփայել էր ազատականության երազանքը՝ միջինից փոքր կամ միջինից խոշոր սեփական բիզնեսի տեսքով։

Մեկ, երկու, երեք, չորս...

Ուլրիխ Զայդլը իմ սիրած ռեժիսորներից է։ Սիրում եմ նրան կյանքի ճշմարտությունը առանց սվաղելու ներկայացնելու համար։ Չի խաբում, ազնիվ է, ասում է՝ առջեւում մեզ սպասվում է ծերություն, առողջության ու գրավչության կորուստ, խելապակասություն, անփարատելի մենակություն։ Մի երկու տարի առաջ Զայդլի «Դրախտն» ու Հանեկեի «Սերը» նույն «Ոսկե ծիրան»-ին ցուցադրվեցին։ Հանեկեն ուրիշ ծերություն էր ներկայացնում, հուզիչ էր, բայց չհամոզեց, Զայդլի ճշմարտությունն ավելի համոզիչ էր։ Իմ ծնողների ծերությանը նայելով՝ Զայդլի ծերությունն էի տեսնում, ոչ թե Հանեկեի, չնայած իմ ծնողների պատմությունը սյուժետիկ առումով Հանեկեի ֆիլմին էր ավելի մոտ։ Էսօր նայեցի Արման Երիցյանի վավերագրական «Մեկ, երկու, երեք, չորս»-ը։ Ճիշտ չի, իհարկե, իրար հետ համեմատելը վավերագրական ու խաղարկային ֆիլմերը։ Մի դեպքում հանդիսատեսը գիտի, որ հորինվածք է, մյուս դեպքում գիտի, որ ոչ մի պերսոնաժ հնարված չէ։ Բայց երեւի կարելի է համեմատել՝ հաշվի առնելով, որ Զայդլը հաջողակ վավերագրող էր եւ վավերագրական կինոյից է եկել խաղարկային։ Նաեւ չի սիրում աշխատել պրոֆեսիոնալ դերասանների հետ, կերպարները այսպես ասած կյանքից է վերցնում, խաղարկայինի մեջ վերստեղծում է վավերագրականը։ Արմանի դեպքում թերեւս հակառակն է, Արմանը իրականությունը նկարում է հորինվածքի նման, կյանքից ընտրում է այն կերպարները, որոնց մեջ գեղարվեստը շատ է։ Նայում ու մտածում ես՝ հնարավոր ե՞ն մեր իրականության մեջ այսպիսի վառ դեմքեր, այսպիսի գտած կադրեր եւ այլն։ Միեւնույն ժամանակ գիտես, որ դա վավերագրական կինո է, որտեղ հերոսները եթե խաղում էլ են, ապա խաղում են իրենք իրենց։ Այսօր Արման Երիցյանը համոզեց ինձ, որ կա այլ ծերություն Ուլրիխ Զայդլի «ճմարտացի» ծերությունից բացի, որ ծերության հետ ամեն լավ բան չի ավարտվում, նույնիսկ ինչ-որ լավ բաներ կարող են սկսվել։ Արմանի ֆիլմը նայելուց հետո ես հիշեցի, որ հայրս էլ էր իրեն հետաքրքիր զբաղմունքներ գտնում, մայրս էլ չասեմ, թե իր ու մեր կյանքը հետաքրքրացնելու ինչպիսի մասնագետ է։ Մի տեսակ փոխվեց իրականությունը։ Արմանն ասում է՝ այն, ինչ սպասվում է մեզ առջեւում, կարող է շատ սարսափելի չլինել։ Կարող է ամենեւին սարսափելի չլինել, եւ դա ճշմարտությունն է, չկա ոչ մի խաբեություն, մի վախեցեք ծերանալ, շարունակեք ապրել։
2017

https://vimeo.com/53414030?fbclid=IwAR0ArMX7AcVWlTk2klI4RNnPoQ0Ow2I2mD-xCU8VonasP1h6-AHTtHpogJo

Ակվարիում/գրախոսություն

Հայ կինոգործիչների և կինոսիրողների շրջանում տարածված կարծրատիպ կա, թե ռեժիսուրան կանացի մասնագիտություն չէ։ Կին ռեժիսորների նկարահանած հաջող ֆիլմերը, որ հայ հանդիսատեսին են հասնում ոչ այնքան մեծ քանակությամբ և ոչ շատ հաճախակի, կարծես թե ավելի են ամրապնդում այդ մտայնությունը, որովհետև դրանցում մեծ մասամբ առկա է յուրահատուկ՝ ոչ տղամարդկային, ընդգծված կանացի հայացք կյանքի հանդեպ, որ մատնում է ռեժիսորի սեռը և թույլ տալիս այդ ֆիլմերի հաջողվածությունը դասել բացառությունների շարքը, իսկ բացառությունները, գիտենք, հաստատում են օրինաչափությունը։ Բրիտանական կինոյի փառատոնի շրջանակներում ցուցադրված՝ Անդրեա Առնոլդի «Ակվարիում» ֆիլմը պիտի որ կոտրեր այդ կարծրատիպը։ Եվ ոչ միայն այն պատճառով, որ ֆիլմն արդեն հասցրել է հեղնակավոր մրցանակների մի ամբողջ փունջ հավաքել։ Ոչ թեմայի ընտրության, ոչ թեմայի մեկնաբանման, ոչ գեղագիտության առումով ֆիլմում չկա ռեժիսորի սեռի մասին որևէ հուշում։

Նկարներ

Նկարներ

Նկարներ

Arpi Voskanian/ Alltag beim Schreiben

Unerreichbar

Ich faltete die Lippen, gab sie in die Tasche,
Den Glanz der Augen ebenso,
Ließ meine Brüste schrumpfen,
Nahm meine Augen raus und schnitt die Zunge ab,
Damit man mich nicht reizt, und ich nicht reize,
damit ich euch nicht sehe, ihr mich vergesst,
mich nicht berührt mit öligem Mund,
nicht knetet mit schweißigen Händen,
nicht halbtote Blumen schenkt …
Jetzt fürchte ich mich nicht vor den Falten,
in der Liste unbezahlbarer Schätze bin ich nicht,
hab mich herausgenommen aus der Schauvitrine,
wo ich schwirrte, hoch und bunt
wie ein giftiger Schmetterling.

The Lord’s Prayer

We were orphaned. We were wet, huddled, hungry, and barefoot. We were blind, scared and torn…

We squeezed each other’s hands with sweaty palms. With sweaty palms we covered our red eyes. The rain flew into our nostrils. Our hands and our feet fell off. We writhed and looked for them with red eyes.

Come, be our sister in the desolate night. Come, be our mother. Open your body cavities and take in our insatiable, inexhaustible, eternal yearning.

Come, see the horses trample us. Come, see the demons defecate on us. Come, see, the dog is sleeping… Give a breath…

Remember us, come and finish with this inferior world.

We looked for him everywhere, though we knew exactly where he is. We knocked at doors and windows, wandered through churches, studios, concert halls, cafes, public conveniences…

Then we allegedly occasionally entered a grocery store and saw him on the third, fourth shelves, somewhere in the high… Somewhere highest…

We didn’t notice him at once, though… Yet you were hidden from us behind some colorful crap and there was gewgaw label stuck on you. But we recognized you at once. With your pure, incorrupt transparence you were different, high… Existent and non-existent…

We looked at you for a long-long time, charmed, struck dumb. Then we turned our holed pockets inside out and bought you.

Like a sister you scraped off demons’ defecations from our bodies, you washed us like a mother, patched up our wounds, pasted our fell-off feet and hands, gave light to our pupils, blew breath into our nostrils and filled our trampled cavities with eternal oblivion.

Our Father, who ar in bottle…

When we woke up he had ascended to heaven, leaving on the table his shaky glass body. And we were orphaned and torn again. Cold, alien, slippery rain flew into our nostrils. We crept under heavy ground and spat blood. We were covering our red eyes with sweaty palms. Our hands and our feet fell off and we, fallen away, looked for them.

Then we picked up last words to please, persuade, pay a compliment, profess love to and flatter the hideous shop girl. We exhausted all the known ways of vows, invented new ones, promised to pay off your buy-out in a week, in two days, tomorrow, in an hour. Then we killed him and saved you.

We saved you from this gewgaw, motley, cornball world. We saved you to love, kiss, caress, and shack up, and to get pregnant. We saved you to put you on our heads, knee before you, worship you and beg for salvation…

Be like a sister and a mother. Scrape the demon’s defecations from our collapsing bodies. Patch up our tormented wounds. Blow some breath into our decaying bodies. Fill our cold, alien, slippery cavities with eternal transparence…

Our Father, who art in bottle… Create me again.

2000

Translated by Eva Martirosyan

A MONSTROUS STORY

First I lay with the monster, because my Dad picked up a flower from his garden. It would never occur to me then that I might love him, let alone that he might be a charmed man. And before I managed to get into love properly, he, with his spine curved, skull big, brain unfolded, covered his private parts and ran away.

Second time I laid with the monster, because my heart demanded a kind act. He was so outcast, lonely and unloved, and I thought what the big deal is, I already have the experience of monster love. How would I know that…? It was a charmed raven, once we got into bed, it flapped wings and flew away.

Mi alma enferma dentro del cuerpo enfermo

Mi alma enferma dentro del cuerpo enfermo
vive de alquiler
de algún modo, así, a duras penas,
bajo la amenaza de ser expulsada
evitando los reclamos del dueño de casa
y esperando con impaciencia su visita,
mi alma enferma dentro del cuerpo enfermo
se porta como si fuera inquilina:
clava clavos en las paredes,
hace ruido, arma escándalos,
anda por las cortinas,
araña los muebles,
mi alma enferma
dentro del cuerpo enfermo,
recibe los aspectos y dimensiones justas
del alma mía,
yo soy generosa y tolerante:
no me resulta fácil encontrar mi lugar en el mundo
y la posición cómoda sobre el sofá,
algo en algún lugar me duele –
mi alma enferma dentro de mi cuerpo enfermo,
se encerró por horror a encontrar al propietario,
espera la visita inesperada –
soñando con ser echada de la casa en ruinas;
hace tiempo necesita una refacción general
agotada por sus propias garras;
cansado, arruinado cuerpo éste
quiero devolverlo a alguien, como, por ejemplo,
a la madre tierra.