ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո Հայաստանում սկսվեցին ազատականացման ու դեմորատացման պրոցեսներ, որ քաղաքականության մեջ ու հասարակության կյանքում ցավոք այդպես լայնորեն չդրսևորվեցին, ինչպես մշակույթի ոլորտում։ Տասնյակ տարիների ընթացքում մշակված չափանիշները հակասության մեջ մտան նոր ժամանակների հետ. լավի ու վատի, կարելիի ու անթույլատերլիի մասին պատկերացումները բախվեցին ժողովրդի՝ սեփական ճաշակն ու ցանկությունները արտայհայտելու օրինական պահանջին։ Կողմնորոշիչների բացակայության արդյունքում ստեղծված խառնաշփոթի մեջ կայուն հիմքի փնտրտուքն ու թացը չորից տարբերելու ազնիվ մղումը տեղիք է տալիս մի դեպքում սնոբական կեցվածքի, մյուս դեպքում՝ սովետական տիպի դեմագոգիայի։ Այս հիմքի վրա էլ առանձնանում են «ցածր» ու «բարձր» մշակույթները, որոնց թաքուն թշնամանքը մեր օրերում չի առաջացել, այլ գալիս է, ինչպես ասում են, դարերի խորքից։ Սակայն ի՞նչ ենք հասկանում ցածր ու բարձր ասելով։
