ՍԵՐՆ ԻՄ ՄԵՋ

Սերն առաջացավ իմ մեջ, ինչպես խցանումը ժանգոտ խողովակներում։ Սերը կուտակվեց իմ մեջ ու հասունացավ դաշտանի նախօրեին բսնած ցավոտ պզուկի նման։ Սերն իմ մեջ զույգ դավաճան Մասիս դարձավ և պայթեց թշնամու հողում դարանած արկի պես։

Ու մինչ ես, սիրուց մազապուրծ, սպառնում էի նրան Սահմանադրությամբ, Ազգային ժողովով, Տնային կառավարչությամբ ու Ամերիկյան դեսպանատնով, սերն իմ մեջ կենտրոնախույս բովանդակությամբ թռուցիկներ ցրեց, տեռորիստական ակտեր, միտինգներ և այլ զանգվածային անկարգություններ կազմակերպեց... Սերն իմ մեջ համզգային շարժում դարձավ։

Սերը ժայթքեց իմ մեջ, ինչպես հրաբուխը անպարկեշտորեն ցցուն Վեզուվից՝ Պոմպեոսի վերջին օրերին։ Սերն իմ մեջ մայիսմեկյան հրավառություն դարձավ։ Սերն իմ մեջ արցունքաբեր գազ արձակեց։ Սերը պայթեց սնկաձև... Սերն իմ մեջ արյան վարակում դարձավ։

Ու մինչ ես, սիրուց ընկած, հետմահու անեծքներս էի հեղում նրա գլխին մարդկության, Կարմիր խաչի, Կանաչների միության, Միացյալ ազգերի կազմակերպության և վերջապես Աստծո անունից, սերը «Հաղթանակ» կամրջից իրեն հրեց-գցեց-ընկավ։ Սերն իմ մեջ փսկեց ասեղով ծակած փուչիկի նման։ Սերն իմ մեջ ճաքեց բովված ասֆալտի պես։ Սերն իմ մեջ փշուր-փշուր, ծվեն-ծվեն, բզիկ-բզիկ եղավ...

Բայց երբ ինձ թաղեցին, վրաս ծաղիկներ ցանեցին ու մահախոսականներ կարդացին պես-պես, երբ ինձ լքեցին, գնացին ու մոռացան, ես զգացի, թե ինչպես մնոխիրներից սերը գլուխ բարձրացրեց, ուռեց, փքվեց, պրկվեց և ուղղորդվեց իմ մեջ...
Սերն իմ մեջ կյանքի չարորակ ուռուցք դարձավ։ Սերն իմ մեջ... Այ թե եղեռն բերեց գլխիս էդ սերը։

2000

«Ծիկ» գրքից

ԳՐՈՂԻ ՄԱՀԸ

Իմ վերջին մեծ սերը «գրառող» է
և գրողի մասին կարծիք կազմելիս
չսխալվելու համար
նայում է մյուսների աչքունքին։
Իր բոլոր կոլեգաների պես
նա սիրում է մեծ գրողներին,
քանի որ նրանց գովաբանելիս
սխալվելը նվազ հավանական է։
Նրա գովեստին արժանանալու համար
գրողը պետք է նաև մեռած լինի,
քանի որ մեռածի մասին ընդունված է ասել
կամ լավը, կամ ոչինչ,
և փառաբանական ճառը կարող է նաև
ողորմաթասի կենաց համարվել։
Մեռած գրողը հարմար է նաև նրանով,
որ չի բուսնի գետնի տակից
և չի բարդվի հոգուդ նուրբ լարերին
իր փոշոտ ու ճոճվող մարմնի
ողջ ծանրությամբ՝
պահանջելով խոսքն ապացուցել գործով.
պատիվ տալ մի 100 գրամ
կամ 500 դրամ՝ պարտքով։
Իր կոլեգաների նման իմ սերն էլ
հոգու խորքում ատում է գրողներին,
և մեռած մեծերը նրա համար
ողջերին սեփական փոքրությունը
ցուցանելու միջոց են։
Նա գրում է հոդվածներ,
գրախոսություններ, մենագրություններ՝
հետմահու փառքի դատապարտելով
մեծ մեռածներին և
կրծքով պաշտպանելով նրանց գիրը,
որի վրա ոչ ոք հարձակվելու
ոչ քաջություն ունի, ոչ ցանկություն։
Ինչ վերաբերում է կանանց,
այդ սեռի ներկայացուցիչներից դեռ ոչ մեկին
չի հաջողվել հայտնվել նրա տեսադաշտում.
բոլոր մեծերը տղամարդիկ են,
մեծությունը կնոջ հագով չէ առհասարակ,
և մահը նրան չի զարդարում։
Իսկ ես, բանուգործ թողած, օրուգիշեր
ոտանավոր եմ տապակում նրա համար,
թեպետ գիտեմ՝ նա ինձ այդպես էլ չի նկատի,
քանի դեռ կին եմ ու Նոբելյան չունեմ.
նրա սիրտ տանող ճանապարհը
անցնում է Պանթեոնով։

29.01.06թ.