Ամռանը Երեւանից փախչելու ցանկացած առիթ նվեր է, ես էլ որոշեցի բաց չթողնել հորեղբորս այցելելու առիթը ու գնացի պապենական Կուրթան՝ այն գյուղը, որի առաջին կոլխոզի նախագահը եղել է պապս, որը երկար տարիներ նախագահել եւ շենացրել է հայրս, որտեղ ծնվել են եղբայրներս եւ քույրս, գյուղ, որից մայրս միշտ ցանկացել է փախչել Երեւան, եւ որտեղ ես եղել եմ ընդամենը երկու-երեք անգամ։ Մտածեցի, որ համ էլ ձեռի հետ “սոցիալական նյութ” կանեմ գյուղի ու գյուղացու ծանր վիճակի մասին։ Մտքումս արդեն կառուցել էի հոդվածիս կմախքը, որ սկսվելու էր հայրենի բնաշխարհի հանդեպ անհուն կարոտով ու սիրով, բայց այդ բնաշխարհում ծվարած գյուղն ու գյուղացին ծվատելու էին հոգիս իրենց թշվառությամբ, որի մասին շատ ենք լսել։ Ես մտածում էի Թումանյանի “Հառաչանքը” լրագրողաբար փոխադրելու մասին, բայց կուրթանցիները իրենց չպակասող հումորի զգացումով մտահղացումս խեղդեցին խանձարուրում։
