Հիշիր հուշերդ, ստուգիր հուշերդ

Իմ մանկության տան բակում,

ահռելի եղևնիների տակ

կանգնած եմ բահը ձեռքիս։

Հող էի փորում։

Հողից ծովի հոտ է գալիս։

Հեռվում լիճ կա։

Գորտեր են կռկռում։

Հանկարծ հիշում եմ՝

ԽԵՆԹԵՐԸ

Արևը սեթևեթում էր, երբ խենթը գնաց խենթուհուն հյուր։ Ճանապարհին նա զգաց, որ արևը ոչ թե սեթևեթում է, այլ այրում։ Բայց խենթուհին առավ նրան իր փեշի հովանու տակ և ինքն էլ պատսպարվեց նրա գրկի հովում։ Այսպես նրանք երկար-երկար խոսեցին հազարումի դատարկ ու անհետաքրքիր բաներից։

Բարձրաձայն հռհռում եմ

Առանց հեռախոսին նայելու գիտեմ՝ ինձ զանգողն ով է,

Եթե նույնիսկ նա զանգում է տարին մեկ անգամ

Կամ եթե ընդհանրապես պիտի չզանգի։

Գիտեմ, թե որ պահին կանջատվի լույսը,

Երբ հանկարծակի անձրև կսկսվի,

Երբ կլինի երկրաշարժ։

Տեսնում եմ՝ որ ուղղությամբ են թռչում

Կուպիդոնի արձակած նետերը,

Եվ ում սրտերն են խոցվելու ում սիրուց։

Գիտեմ, թե ամառվա որ օրը

Որ փողոցի վրա կդառնամ ուրիշ մարդ,

Ու ինչ զգեստ կլինի այդ պահին իմ հագին…

Այնքան զվարճալի են իմ փորձերը

Ինձնից ինչ-որ բան թաքցնելու,

Ինձ ֆռռացնելու, խաբելու, մոլորեցնելու,

Հոգեկան ախտորոշումների սպառնալիքները,

Բանական բացատրությունները,

Կասկածների համառ սերմանումը…

Բարձրաձայն հռհռում եմ։