«ԱՆՏԵՐՈՒԴՈՒՍ»-ի շնորհանդեսը Կետիկնոցում

(ԳՐՔԻ ՇԱՊԻԿԻ ՏԵՔՍՏԸ)

Նախաբաններն ու վերաջաբանները լինում են երկու տեսակի՝ նրանք, որ գրում են գրականագետները, հրատարակիչները, կազմողները, թարգմանիչները, այլ «հեղինակավոր» մարդիկ, ովքեր հանդես են գալիս հեղինակի կամ ստեղծագործության ընտրյալ մերձավորի բարձունքից, և նրանք, որ գրում են իրենք՝ հեղինակները։ Երկրորդը չափազանց հետաքրքիր է հոգեվերլուծության տեսանկյունից, քանի որ հեղինակն ինքն է հանդես գալիս իր ընտրյալ մերձավորի դիրքերից, արդեն ոչ թե իբրև հեղինակ, այլ իբրև հեղինակություն։ Նա փորձում է ընթերցողին հանձնել հենց այն դռան բանալին, որով կուզենար, որ մուտք գործեին իր աշխարհ։ Լրացնող, պարզաբանող, շտկող, մեկնաբանող այդ տեքստերի գլխավոր նպատակն է աղավաղել, կոծկել, թաքցնել ճշմարտության առկայծումները, որ թվում են կուրացուցիչ ու վախեցնում, քանի որ ստեղծագործությունը միշտ չէ, որ հասկանալի ու ենթակա է լինում հեղինակին։ Այդ պատճառով նախա(վերջա)բան գրելու ցանկությունը վկայում է ոչ այնքան ստեղծագործության միջոցով ասելիքն արտահայտելու անկարողության մասին, որքան այդպիսի առկայծումների առկայության։

Չճեղքելով ալիքները

դեռ կողքին ես գրկած քնած ես
իսկ նա հուդայաբար կասկածում է
ճգնում գաղտնալսել մտքերդ
դու նա՞ ես թե ուրիշին սպասի

մինչև վերջին մանանեխի հատիկ
հավատը քամուն տված էդ աղջիկը
մտքում արդեն քեզ մատնում է
արագ մոռացության

թոթափած կասկած ու հույս
ընդմիշտ զիջած իր տեղը քո կողքին
դին ալիքներին հանձնած
լողում է

էլի հրաշք չեղավ


ապագայում գոնե կիմանա
էս անգամ էլ հավատը չհերիքեց


2007

ոչ շարքային բանաստեղծություններ

ՑՈՒՆԱՄԻ ԱՆԿԱՊ ՏԵՂԸ


Մի երկու մխտառ օրում
տատ կորցրի,
նոր սիրած տղամարդ,
երկու-երեք ընկեր,
ծամող ատամ,
հավասարակշռությունս...

Դեռ ոչինչ, երբ մարդ ունեցածն է կորցնում.
բայց որ չունեցածդ ես կորցնում,
կրկնակի վիրավորական է։

12.05.06թ.



ԱՌԱԿ ԱՆԱՌԱԿՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

Սերմնացանը հողին սերմ է պահ տալիս,
կատուն՝ կղանք,
շունը՝ ոսկոր,
թաղման թափորը՝ դի։

Չնայած առակին վայել հագուկապին՝
այս բանաստեղծությունը ոչնչի չի հանգում,
առավել ևս՝ ճշմարտությանը.
այն կատարելապես անիմաստ է։


30.05.06թ.

ՀԻՆ-ԲԱՐԻ ՀՅՈՒՐԱՍԻՐՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ՝ ԺԱՄԱՆԱԿԱՎՐԵՊ ԵՎ ԱՄԵՆԵՎԻՆ ՈՉ ԱՆՎՏԱՆԳ

Սկզբում սերն է գալիս,
հետևից՝ ավել, ժավել, լուգա, լողակ
ու մաքրության այլ պարագաներ վաճառողները,
հետո հարևանուհին է գալիս՝ սուրճ խմելու,
լույսի, ջրի ու գազի մարդիկ իրար հետևից,
մուրացկաններ՝ օժտվածության տարբեր աստիճանով,
անկապ երեխաներ են գալիս,
ծնողներ՝ որտեղից-որտեղ,
հանկարծ սկսում է ճաշի հոտ ու լացի ձայն գալ,
ապա լացն ինքը, ծիծաղը լացի վրա,
հետո՝ հարբեցող ընկերներ,
արաղի հոտ առած հիսուն տարին,
բոբոների դերակատարներ ճերմակ տենդի համար,
գոդոների գործակալներ՝
փրկության տարբեր պրոյեկտներով,
վերջապես հնձվորներն են գալիս
ու հնձում եղած-չեղածը։

Այ սենց՝
սխալվեցիր, դուռը բացեցիր՝ քաքն ընկար։

 2004


«Անտերուդուս» գրքից

ՓԱՓՈՒԿ ԽԱՂԱԼԻՔ

Երբ գրկես ինձ, ինչպես մահից առաջ՝

աչքերիդ առջևով անցնելու է մանկությունդ.
արգելված շոկոլադը պահարանում,
արգելված մայրդ հորդ ծոցին,
արջուկը՝ մթության մեջ քեզ սեղմվող,
փափուկ ու տաք, ինչպես մորդ մարմինը…
Ու էլ չես քնելու առանց ինձ,
ոտքերդ խփելու ես հատակին,
գլուխդ պատերով ես տալու,
պահանջելու ես ինձ, բղավելու ես։
Գիշերները քնքշանքի դասերն ես կրկնելու,
ցերեկները պարպելու ես վրաս
մանկական դաժանությունդ։
Խոշտանգված, անդամահատ, արյունլվիկ,
խանդակաթ սիրուց քրջոտած,
որպես քո անկողնու մշտական բնակիչ՝
ավելի անդավաճան, քան մայրը,
ավելի անկենդան, քան խաղալիքը,
ես երբեք, էլ երբեք թույլ չեմ տա,
որ մեծանաս։

03.10.05թ.

«Անտերուդուս» գրքից

ՈՆՑ ՈՐ ԹԵ ՑՐՏԵԼ Է ՄԻ ՔԻՉ

Հարևաններս չեն խնայում վառելիքը

ավելի շատ ու ավելի բարձր են խոսում

ավելի հաճախ գոռում ու ծիծաղում են

թռվռում ծեծում ջարդում պատերը

տաքանալու համար կարոտում եմ

նրա չորուկ մարմինը չհասցրի գրկել

Էլ չեմ կարողանում տխրել թեպետ

պատուհանից այնկողմ ցեխոտ անձրև է

և սովորականից շատ ծուխ է լցվում տուն

և մահը թերթ է կարդում կողքիս

և լույսը չի բացվում արդեն քանի օր

անշարժ հայացքս առաստաղին հառած

մտածում եմ զվարճալի բան է

տխրությունը։


16.12.05թ.

ՄՆԱՅՈՒՆ ԱՐԺԵՔՆԵՐ

Ես կավ եմ՝ անձև զանգված,
հլու անձրևին, արևին, քամուն, մատներին,
ամեն ոք կարող է վրաս թողնել իր ոտնահետքը,
ժամանակն այն անպայման կլվանա,
վերցրու ու ծեփիր ինձնից քո
դժբախտությունը։

09.10.2004թ.