Ռուզաննա Ոսկանյան / Բայց ի՜նչ դժվար է, օ՜, սիրահարվելը

Արփի Ոսկանյանի «Ծիկ» ժողովածուն եթե ոչ բուռն, այնուամենայնիվ որոշակի քննարկումների տեղիք տվեց: Սկսնակ գրողները, գրաքննադատները, այլևս գրական հեղինակություններն իրենց որոշիչ խոսքն ասացին: Ոմանք ոգևորված հորդորեցին շարունակել, ոմանք էլ խնդրեցին, պաղատեցին էլ չգրել: «Պոեզիայով մտնել գրականություն դեռևս նշանակում էր մտնել շքամուտքից: Մինչդեռ արձակ բանաստեղծությունը անլուրջ ժանր է. այն ոչ միայն արձակ, այլև անգամ պոեզիա չի, և ինչպես միջին սեռը հասարակություններում, որտեղ հարգանք են վայելում առնական տղամարդիկ ու կանացի կանայք, իմ այդ տեքստերը անհանգստություն էին պատճառում, - հիշում է բանաստեղծուհին: - Անհանգստության իրական պատճառը բառերն ու թեմաները չէին, ինչպես թվում էր անհանգստացածներին, այլ ձևը, որ անձև էր» (կազմի վրա): Ի տարբերություն առաջին ժողովածուի` «Անտերուդուսը» լռության մատնվեց։ Անշուշտ, եղան քննարկումներ փոքրաթիվ հարազատների շրջանում։ Կասկածի հնարավորությունը բացառող մի քանի բառով, արտահայտությամբ բարձրացվեց կամ էլ ցեխին հավասարեցվեց բանաստեղծուհին, բայց երբ գործը հասավ «դիվան բաշուն», այն է` խոսքը թղթին հանձնելուն, մեկը ալարեց, մյուսը չհամարձակվեց։ Իսկ գրական գործընթացում ամենասարսափելի բանը լռությունն է. գետը, եթե չի հոսում, վաղ թե ուշ ճահճանում է։ Մեկ տարի ուշացումով փորձում եմ խախտել լռությունը` կարճելով հեռավորությունը սիրելի, կամակոր, անսովոր Արփի Ոսկանյանի և ընթերցողի միջև։ 

«Շարույթ» և «Շարական» շարքերից

«Շարույթ» շարքից

ՄՆԱՅՈւՆ ԱՐԺԵՔՆԵՐ

Ես կավ եմ՝ անձև զանգված,

հլու անձրևին, արևին, քամուն, մատներին,

ամեն ոք կարող է վրաս թողնել իր ոտնահետքը,

ժամանակն այն անպայման կլվանա,

վերցրու ու ծեփիր ինձնից քո

դժբախտությունը։

2004