Լցնե՛լ թնդանոթները։ Պատրաստե՛լ հրացանները։

Լցնե՛լ թնդանոթները։ Պատրաստե՛լ հրացանները։ Բերե՛լ փղերին։

Գրոհել է պետք։ Իսկ ես հոգնեցի։ Ու չեմ հասկանում՝ կշտացե՞լ եմ, թե՞ ինչ-որ բան բկիս է կանգնել։ Գիտեմ՝ բացարձակ անպետք է իմ այս բանաստեղծական կղկղանքը։ Ու ես էլ ճիգ եմ թափում պետքական լինելու համար։ Ինչպես, ի դեպ, բոլորը։ Դրանով էլ մնում է մխիթարվել։

Հետո մեկ էլ մտածում եմ՝ հնարավո՞ր է արդյոք, որ ես եկած չլինեմ աշխարհը քանդելու համար։ Ու զգում եմ՝ անհնար է։ Նշանակում է՝ գրոհել է պետք։ Ուրեմն հառաջ... Եվ առանց հառաչների։

Փույթ չէ, թե ոչ ոք ձեռքս չի խնդրում։ Փույթ չէ, թե ողջ կիրքս մսխել եմ մատներիս վրա։ Փույթ չէ, թե մտորումներս կլիմաքսային տվայտանքներ են հիշեցնում, և ես այնպես եմ սպառված, ինչպես լինում է մահվան նախաշեմին։

Մի բան ես հավանաբար անում եմ լավ։ Ուրեմն...

Հագնել զրահները։ Հեծնել փղերին։ Լցնել բաժակները...

Ես աշխարհի ամենաաղքատն եմ ու ամենահարուստը

Ես աշխարհի ամենաաղքատն եմ ու ամենահարուստը։

Իմ գրպանում ես ունեմ մի գրոշ սեր։ Կոտրված քթով ինչ-որ մի դժբախտ մի քանի հնչյուն է հառաչել, որ ես սիրեմ մենակությունը և ոչ թե ինչ-որ անանունի։ Նա իմ միակ ընկերն է, իմ սրտակիցն ու զրուցակիցը։ Ես նրան ուտում-խմում եմ, և նա օգնում է ինձ սոսնձել քթիս փշրանքները...

Իմ գրպանում ես ունեմ նաև մի գրոշ հավատ։ Ինչ-որ մի թևատված թռչուն մի քանի հնչյուն է դայլայլել, որ ես հավատամ սիրուն ու ոչ թե ինչ-որ անանունի։ Գիտեմ, որ հենարաններն իրականում թակարդներ են, և սերը դրանցից ամենասոսկալին է։ Գիտեմ։ Բայց ես նստում եմ նրա փետուրների վրա և աշխարհին նայում տիեզերքից։ Եվ թեպետ անդադար վռնդում ու մորթում եմ նրան, բայց նա համառորեն չի զոհվում և էլի ու էլի է գալիս...

Իմ գրպանում ես ունեմ նաև մի գրոշ աստված։ Ինչ-որ մի խելագար մահապարտ մի քանի հնչյուն է բղավել, որ ես երկրպագեմ ազատությանը, այլ ոչ թե ինչ-որ անանունի։ Գիտեմ, որ այդ դավանանքը դեռ ոչ ոքի վրա էժան չի նստել... Գիտեմ։ Բայց ես տրվում եմ նրան, և նա իմ անոթը լցնում է ուժով։

Ես աշխարհի ամենահարուստն եմ, բայց ամենաաղքատը։ Ահա՛, գրպաններս ծակ են, իսկ ես՝ մենակ, սիրահարված ու ազատատենչ։ Եվ հոգիս, որ իրարամերժ ուժերի ռազմաճակատ է, ավիրված է։ Բայց երբ պառակտիչներս զինադադար են կնքում և միաբանվում են, ես հանկարծ լեզվիս տակ արգելված պտղի համն եմ առնում։

Եվ հենց այդ պահին է, որ գրպաններս ուռչում են, և ես՝ ամենաաղքատս, դառնում եմ աշխարհի ամենա-ամենահարուստը...

1996 թիվ

ԾԻԿ գրքից