Ես աշխարհի ամենաաղքատն եմ ու ամենահարուստը։
Իմ գրպանում ես ունեմ մի գրոշ սեր։ Կոտրված քթով ինչ-որ մի դժբախտ մի քանի հնչյուն է հառաչել, որ ես սիրեմ մենակությունը և ոչ թե ինչ-որ անանունի։ Նա իմ միակ ընկերն է, իմ սրտակիցն ու զրուցակիցը։ Ես նրան ուտում-խմում եմ, և նա օգնում է ինձ սոսնձել քթիս փշրանքները...
Իմ գրպանում ես ունեմ նաև մի գրոշ հավատ։ Ինչ-որ մի թևատված թռչուն մի քանի հնչյուն է դայլայլել, որ ես հավատամ սիրուն ու ոչ թե ինչ-որ անանունի։ Գիտեմ, որ հենարաններն իրականում թակարդներ են, և սերը դրանցից ամենասոսկալին է։ Գիտեմ։ Բայց ես նստում եմ նրա փետուրների վրա և աշխարհին նայում տիեզերքից։ Եվ թեպետ անդադար վռնդում ու մորթում եմ նրան, բայց նա համառորեն չի զոհվում և էլի ու էլի է գալիս...
Իմ գրպանում ես ունեմ նաև մի գրոշ աստված։ Ինչ-որ մի խելագար մահապարտ մի քանի հնչյուն է բղավել, որ ես երկրպագեմ ազատությանը, այլ ոչ թե ինչ-որ անանունի։ Գիտեմ, որ այդ դավանանքը դեռ ոչ ոքի վրա էժան չի նստել... Գիտեմ։ Բայց ես տրվում եմ նրան, և նա իմ անոթը լցնում է ուժով։
Ես աշխարհի ամենահարուստն եմ, բայց ամենաաղքատը։ Ահա՛, գրպաններս ծակ են, իսկ ես՝ մենակ, սիրահարված
ու ազատատենչ։ Եվ հոգիս, որ իրարամերժ ուժերի ռազմաճակատ
է, ավիրված է։ Բայց երբ պառակտիչներս զինադադար են կնքում և միաբանվում են, ես հանկարծ լեզվիս տակ արգելված պտղի համն եմ առնում։
Եվ հենց այդ պահին է, որ գրպաններս ուռչում են, և ես՝ ամենաաղքատս, դառնում եմ աշխարհի ամենա-ամենահարուստը...
1996 թիվ
ԾԻԿ գրքից
Комментариев нет:
Отправить комментарий
ասա, մեջդ մի պահիր