«ՄԵՂՐԱՄԻՍ»՝ նոր սերիալ։ Հետևեք իմ բլոգի եթերում։

Երբ օրաթերթի համար գրեցի իմ հարսանիքի պատմությունը, չէի պատկերացնում, որ այն այդքան ընթերցող կունենա։ Քաղաքական նորություններ փնտրող ընթերցողին ի՞նչ պիտի հետաքրքրեր ինչ-որ մի՝ թեկուզև մեր ոչ չաղ, ոչ էլ հայկական հարսանիքի պես հարսանիքը (տես նախորդ գրառումը)։ Բայց նյութս երկու ամիս դուրս չէր գալիս ամենաընթերցվողների ցուցակից, մինչդեռ քաղաքական ինտրիգները նույն ցուցակում փոխարինում էին մեկը մյուսին։ Այսինքն՝ մեր օջախապաշտ հասարակության մեջ մասնավոր երջանկության թեման հանրային դժբախտության թեմայից պակաս վարկանիշային չէ։ Այդ պատճառով էլ որոշեցի շարունակել այս պատմությունը, չնայած հարսանիքը տրաֆարետայնորեն ֆինալ է և ոչ թե սկիզբ։

Մեր ոչ չաղ, ոչ էլ հայկական հարսանիքը

- Դա կարող էր լինել միայն Հայաստանում,- ասում ենք մենք։
- Դա կարող էր լինել միայն ձեզ հետ,- ասում են մեր ընկերները՝ համարելով, որ երկու գրողի համատեղ կյանքը պիտի որ առնվազն կինո լինի։

ՊՈՄՊԵԻ ՎԵՐՋԻՆ ՕՐԸ 

Հայաստանում աղջիկներն ուզում են ամուսնանալ, իսկ տղաներն ազատ սեքս են ուզում, եւ հաճախ իրենց ցանկությունների իրականացման ճանապարհին նրանք շահարկում են սերը։ Բայց աղջիկների համար սիրո միակ անառարկելի ապացույցը ամուսնության վկայականն է մնում, իսկ տղաների համար՝ ազատ սեքսի պատրաստակամությունը։ Արդյունքում սերը մնում է անապացույց, ցանկությունները՝ չբավարարված։ Մեր դեպքում ամեն ինչ այլ էր, մենք սիրո մասին ընդհանրապես չէինք խոսում, սիրո ապացույցներ չէինք փնտրում, չորս տարի իրար հետ էինք, մեզ լավ էր իրար հետ, ու երեւի հենց դա է սերը։ Բայց հարաբերությունները հասունանում են, եւ գալիս է մի պահ, երբ դրանք փոփոխվելու անհրաժեշտություն են զգում։ Եթե մենք ամուսնացած լինեինք, կբաժանվեինք, բայց մենք ամուսնացած չէինք, բաժանվել չէինք կարողանում, եւ մեզ մնում էր ամուսնանալ։

ԴԻՄՈՒՄ

Ծնողներիս, բարեկամներիս,
ընկերներիս, հարևաններիս,
սիրածներիս, ընթերցողներիս,
քննադատներիս, տառապյալ
ազգիս ու Տեր Աստծուն

անորոշ գործունեությամբ զբաղվող, 

հիմնավոր կացարան չունեցող, 

ինքնությունը չճշտած անձից

ԴԻՄՈՒՄ

Հանկարծակի վրա հասած դժբախտության պատճառով խնդրում եմ ազատել ինձ խրատաբանությունից, պատվիրաններից, տրտունջներից, պահանջներից, բողոքներից, խանդի տեսարաններից, ազգային գաղափարներից։ Ես էլ չեմ ուզում կաշվիցս դուրս գալ ձեր չափանիշներին համապատասխանելու համար։ Ես էլ չեմ ուզում գլուխկոնծի տալ ձեզ զվարճացնելու համար։ Ես էլ չեմ ուզում տառապել ձեզ երջանկացնելու համար։ Ես հոգնել եմ, ես խելագարվել եմ, ես ընկել եմ մեքենայի տակ, ես ճառագայթահարվել եմ, ես տառապում եմ արյան քաղցկեղով, ես արդեն մեռել եմ, ես պաս...
Կանխավ շնորհակալ եմ։

Դիմող՝ Արփի Ոսկանյան

Ամսաթիվ՝ 01.03.2000 թ.




«Ծիկ» գրքից

Ճեպագրեր Ավոյի դիմանկարի համար

Ինքնադիմանկար, 2005

Ես ուզում եմ պատմել նկարիչ Ավետիք Ալավերդյանի մասին, ով իմ ընկերն է։ Կարելի էր, իհարկե, դա անել՝ առանց նշելու ընկերության հանգամանքը, բայց չեմ ուզում խաբած լինել ընթերցողին. հնարավոր չէ ընկերոջ մասին գրել, ինչպես շարքային ծանոթի մասին։ Առհասարակ, շատ դժվար է ընկերոջ մասին գրելը։
Վաղուց եմ ուզում գրել Ավոյի մասին։ Քանի դեռ միայն գրող էի, ուզում էի պատմվածք գրել, ու ոչ մի կերպ չէր ստացվում։ Հիմա, երբ փորձում եմ նաեւ լրագրող դառնալ, որոշեցի, որ կարող եմ ակնարկ գրել։ Ճիշտ է, ակնարկը չի հավակնում անմահության եւ չի կարող իմ ընկերոջ պատկերը հասցնել ապագայի մարդկանց, որովհետեւ թերթում տպագրվածը թիթեռի պես մեկ օր է ապրում, բայց այդ մեկ օրը՝ այս օրը, ամենակարեւորն է՝ եւ ոչ միայն այն պատճառով, որ այսօր գրող մարդը պիտի գրի այսօր ապրող մարդկանց մասին ու համար, այլ նաեւ այն պատճաով, որ այսօր իմ ընկերոջ ծննդյան օրն է։

ԿԱՐՄԻՐ ԳԼԽԱՐԿՈՎ ԳԱՅԼԸ

Կարդացեք  պատմվածքը 

Արփի Ոսկանյանի ՉԻ ՎԱՃԱՌՎՈՒՄ գրքում։ 

Շուտով՝ վաճառքում։