աղքատ և վհատ և չափավոր թախծոտ
ինչպես հնարավոր էր միայն նախանցյալ դարում
ողջ գիշեր նստել մահճակալի եզրին
նայել պատուհանից դուրս
մտածել բացվող օրվա մասին
չիմանալ գլխիդ գալիքը
լուսավորված ամայի փողոցներով
մոլորված նավակի պես
լողում է աղբահավաք մեքենան
պատուհանիս տակով ցախավելներ են անցնում
վհուկներին հեծած
ծառերը ցախավելներ են էլ ավելի մեծ
վհուկներին վաղուց այլևս չեն որսում
նրանք գիշերը դուրս են գալիս գործի
էլ ցախավել չեն հեծնում
և
գործածում
են
իրենց
թռչող
սարքերը
ի շահ փողոցների մաքրության
ի վաստակումն հանապազօրյա հացի
նայում ու սրտանց
նախանձում եմ նրանց
տանը նրանց անհայր զավակներն են սպասում
անզավակ ծնողները և էլի ուտող
բերաններ
յուրաքանչյուրը վհուկանալու իր պատճառն ունի
բայց հին գործիքի ի՜նչպիսի թարմ կիրառում
և
ի՜նչ զարմանահրաշ
գործ
է
փողոց
ավլելը
ես նայում եմ նրանց թախծոտ
նախանձով
և սփոփում ինձ թե նույն գործն
եմ անում
վաղուց կախարդազուրկ այս թուղթուգրով
բառերը քարկապելով իրար
ես էլ իմ հոգու կեղտոտ անկյուններն եմ ավլում
երբեմն նաև ուրիշների
համեմատությունն ինձ թվում
է սարքովի
ու չափազանց մեծամիտ
ինձ չեն վճարում էդ մաքրության դիմաց
և երևի ես ամենավերջին
պոետն
եմ
գործազրկության էս դարում
վհուկներն էլ իրենց հացը գտան
ցախավելները ավլում են փողոցները
ծառերը ավլում են երկինքը
և
ոչ մի կախարդանք
այլևս չկա
վհուկները խմբվում են պատուհանիս
տակ
և
շարունակում
իրենց
երթը
աղջամուղջի
մեջ
ցախավելներն ուսած
փողոցը մաքուր է ու պատրաստ բացվող
օրվան
նայում եմ վհուկների հեռացող երամի հետևից
և ֆոտոխցիկով
որսում
նրանց
այդ տարաշխարհիկ թռչուններին
որ մոռացել են ճախրելը
հավերի նման
2009
«Անտերուդուս» գրքից
Комментариев нет:
Отправить комментарий
ասա, մեջդ մի պահիր