Կեսգիշեր

Կեսգիշերից դեռ մի քիչ պակաս է։

Հյուրերը հենց նոր հեռացան, և դուռը շրըխկաց։ Ափսեների կույտը սպասում է ինձ։ Իզուր...
Քամին մտել է փեշիս տակ։ Հետևից ինչ-որ մեկը արձակում է մազերս ու քաշում։ Նրա շնչից սուրճի համ է գալիս։ Իսկ գիշերն ասես ամենևին էլ գիշեր չլինի, այլ պաղպաղակ...
- Ինչո՞ւ ես պաղպաղակը քսում մարմնիս...
Զգեստներս անփութորեն ընկնում են խոնավ ասֆալտին։ Նրանց շշյունից ինչ-որ հետաքրքիր երաժշտություն է ծնվում...
Կեսգիշերին մերկացող կնոջ շուրթերը կեսօրվա վարդի նման են։ Կոնքերը մատների են կարոտ, ստիքները՝ շուրթերի։ Իսկ ինքը՝ կեսգիշերին մերկացող կինը, հայացքի է կարոտ...
- Ջարդիր վարագույրը...
Գուցե աստղերը ցանկանան ինձ հյուր գալ։ Ափսեները թող իզուր չսպասեն։
Քամին ինձ հենել է պատուհանին ու խաղում է մազերիս հետ։ Նրա շնչից սուրճի համ է գալիս։ Իսկ գիշերը ասես ամենևին էլ գիշեր չլինի, այլ...
- Ինչո՞ւ ես կարոտը քսում մարմնիս...
Ափսեները ընկնում են խոնավ ասֆալտին։ Նրանց փշրվելուց ինչ-որ հետաքրքիր երաժշտություն է ծնվում...
Իսկ հյուրերից մեկը վերադարձավ։ Մոռացել էր...

Կեսգիշրից արդեն մի քիչ անց է...

1996

«Ծիկ» գրքից