Ես մենակ եմ, բոլորովին մենակ։ Ոչ մեկի պետք չեմ և ոչ էլ՝ շանս։ Չկա ոչինչ, հանուն ինչի հնարավոր է ապրել։
Առաջ ինձ հետ էիր դու։ Նա, որին ես միշտ սեր էի անվանում, թեպետ դու երբեք նման չէիր ինքդ քեզ։ Ինչ որ է, դա արդեն կարևոր չէ, որովհետև դու... Ես անզգուշաբար կորցրի քեզ։
Ես ունեի մի բրդոտ ու հավատարիմ շուն։ Բայց մի օր նա կծեց իմ շոյող ձեռքը։ Այդ օրվանից ես նրան չվստահեցի ոչ իմ անձրևը, ոչ իմ քամին...
Ես գտա մի սիրունատես պատանի և չգիտես ինչու ինձ թվաց, թե նա կարող է ավելի հավատարիմ լինել, քան շունը։ Ես նրան վստահեցի իմ հեղեղը, իմ փոթորիկը... Բայց նա գտավ ուրիշի ու, ձեռքից բռնած, տարավ իր տուն։ Այդ սպիտակազգեստ կույսի սպիտակ կոշիկի տակ փշրվեցին իմ հեղեղն ու փոթորիկը...
Մի օր փողոցում ես հանդիպեցի մի երջանիկ մուրացիկի, որ մատը տնկել էր վերև։ Ես նայեցի մատի ուղղությամբ ու տեսա Աստծուն։ Նա բարի ու մեծահոգաբար ժպտում էր։ Ես նրանից զեփյուռ մուրացի ու մի քիչ ցող և, որպես հատուցում, մեկնեցի ցավս՝ միակն, ինչ ունեի... Իսկ նա ժպտում էր ու ժպտում։ Նրա բարի ու մեծահոգի ժպիտի մեջ տարրալուծվեց զեփյուռի ու ցողի իմ երազը։
Որտե՞ղ կորցրի քեզ... Քեզ, որին միշտ սեր էի անվանում, թեպետ դու երբեք նման չէիր ինքդ քեզ։ Չգիտեմ։ Բայց այլևս չկա ոչինչ, հանուն ինչի հնարավոր է ապրել... Ես մենակ եմ, բոլորովին մենակ, պետք չեմ ոչ մեկի և ինձ զգում եմ փողոց շպրտված դատարկ շշի նման։
1996 թիվ
ԾԻԿ գրքից
Комментариев нет:
Отправить комментарий
ասա, մեջդ մի պահիր