Քամուց քշված

Ես՝ ինչպես մի առագաստանավ,
հրդեհվող առագաստով,
որ քամուց ավելի է բոցավառվում,
չեմ կորցնում հույսս։
Քամին ինձ հեռացնում ու հեռացնում է ափից,
որից պոկվել եմ անաստղ գիշերով,
և թույլ չի տալիս մոտենալ այլ ափերի,
որտեղ կարող եմ առնել հանգիստ։
Քամին ինձ քշում է բաց ծով՝
դեպի անապատը ջրերի,
որ անօգնական բոցկլտամ ու ծխամ,
որպես գեղեցիկ զարդ՝ ծովի ահռելի կրծքին։
Չկա փրկություն այս խելագար ընթացքից...
Ես ասում եմ՝ կմտածեմ այդ մասին վաղը,
և վաղն եմ կրկնում նույնը,
և հաջորդ օրը...

Եվ հույսս այն է, որ ի վերջո
կրակն ու ջուրը կհանդիպեն։

  13.05.15