Մի օր իմ դեմքը կպատվի մի քանի խոշոր
ու բազում մանր-մանր-մանր կնճիռներով,
ես կունենամ երկար, մինչև կրունկներս հասնող,
ճեփ-ճերմակ մազեր։
Իմ կողքին կլինի վերջին ու ամենալուրջ սերս,
ումից ես բազում երեխաներ ունեցած կլինեմ,
իսկ մեր շուրջը կպտտվեն թոռների,
գուցեև ծոռների պարսեր։
Բոլոր փոքրիկ աղջիկները բզզալով մոտ կգան
ու կշոյեն երկար, սպիտակ մազերս։
Բոլորը կնայեն ինձ ժպիտով,
կասեն՝ ինչ մեղմիկ, ինչ փոքրիկ, ինչ անուշիկ տատիկ,
իսկական հրեշտակ,
և ինչ սիրուն է նրա պատմությունը։
Կխոսեցնեն ինձ, ինչպես երեխայի,
իմ ապրած կյանքը՝
նվաճումեր կյանքի գնով,
ցավ, արցունքներ, կորուստ ու մահ,
կհնչի որպես մեղմօրոր մի հեքիաթ...
Ոչ ոք լրջորեն չի տխրի իմ չապրածի համար.
ես կլինեմ փոքրիկ ու թանկ հուշանվեր,
ամեն մեկը իր պարտքը կհամարի
ինձ ցուցադրել ու ինձնով հպարտանալ։
Ու որ չկորչեմ, չջարդվեմ, չփշրվեմ հանկարծ,
ինձ հա մի ապահով տեղ կդնեն՝
ասենք, սիրելի ամուսնուս կողքին,
ու կասեն՝ սերը հրաշք է։
Եվ չեն իմանա նրանք, որ մտքում
թափահարում եմ գլուխս խրտնած ձիու նման՝
ինչպես այն ժամանակ, երբ ինձնով չէին հպարտանում,
այլ ամաչում էին, սարսափում ու ուրանում,
ու որ մինչև կրունկներս հասնող սպիտակ մազերս
վարարում, գահավիժում են մեջքս ի վար,
և չեն իմանա, թե այդ ինչ հույս է բոցկլտում իմ աչքերում,
և որ ես, ժպտացող հայացքս հեռուն հառած,
սպասում եմ, դեռ սպասում եմ,
երբեք չեմ դադարի սպասել
այն սպիտակ ձիով ասպետին,
որ պիտի փրկի ինձ իմ կյանքից։
2016
ու բազում մանր-մանր-մանր կնճիռներով,
ես կունենամ երկար, մինչև կրունկներս հասնող,
ճեփ-ճերմակ մազեր։
Իմ կողքին կլինի վերջին ու ամենալուրջ սերս,
ումից ես բազում երեխաներ ունեցած կլինեմ,
իսկ մեր շուրջը կպտտվեն թոռների,
գուցեև ծոռների պարսեր։
Բոլոր փոքրիկ աղջիկները բզզալով մոտ կգան
ու կշոյեն երկար, սպիտակ մազերս։
Բոլորը կնայեն ինձ ժպիտով,
կասեն՝ ինչ մեղմիկ, ինչ փոքրիկ, ինչ անուշիկ տատիկ,
իսկական հրեշտակ,
և ինչ սիրուն է նրա պատմությունը։
Կխոսեցնեն ինձ, ինչպես երեխայի,
իմ ապրած կյանքը՝
նվաճումեր կյանքի գնով,
ցավ, արցունքներ, կորուստ ու մահ,
կհնչի որպես մեղմօրոր մի հեքիաթ...
Ոչ ոք լրջորեն չի տխրի իմ չապրածի համար.
ես կլինեմ փոքրիկ ու թանկ հուշանվեր,
ամեն մեկը իր պարտքը կհամարի
ինձ ցուցադրել ու ինձնով հպարտանալ։
Ու որ չկորչեմ, չջարդվեմ, չփշրվեմ հանկարծ,
ինձ հա մի ապահով տեղ կդնեն՝
ասենք, սիրելի ամուսնուս կողքին,
ու կասեն՝ սերը հրաշք է։
Եվ չեն իմանա նրանք, որ մտքում
թափահարում եմ գլուխս խրտնած ձիու նման՝
ինչպես այն ժամանակ, երբ ինձնով չէին հպարտանում,
այլ ամաչում էին, սարսափում ու ուրանում,
ու որ մինչև կրունկներս հասնող սպիտակ մազերս
վարարում, գահավիժում են մեջքս ի վար,
և չեն իմանա, թե այդ ինչ հույս է բոցկլտում իմ աչքերում,
և որ ես, ժպտացող հայացքս հեռուն հառած,
սպասում եմ, դեռ սպասում եմ,
երբեք չեմ դադարի սպասել
այն սպիտակ ձիով ասպետին,
որ պիտի փրկի ինձ իմ կյանքից։
2016
Комментариев нет:
Отправить комментарий
ասա, մեջդ մի պահիր