Սոճին

- Հիմար կենդանի,
ծախու պոռնիկ,
լաչառ լիրբ,
անբարոյականության գագաթ,
հանգած հրաբուխ,
քեզ մեծ քաքի տեղ դրած մկան կտիտ,
տապակվիր սեփական թարախի մեջ,
որ էդքան առատորեն բլթացրել ես
շուրջբոլորդ...


Երբ ուզում եմ ասել այս բառերը,
մեկ էլ հիշում եմ սոճին,
որ աճում է անտառում,
իմ սրտի միջից...
Ու կարեկցանքով եմ լցվում
մարդկանց հանդեպ,
ում սրտից ծառ չի աճում։

- Տուր ձեռքդ, - ասում եմ,-
ես քեզ չեմ թողնի մենակ,
էս ճահճում,
միայն թե ձեռքդ տուր, քու տիրու...
Ընկերս, հարազատս..