Գիշեր է։ Քո փոխարեն թաց բարձն եմ գրկում ու սեղմում արցունքներից ուռած աչքերիս։ Թվում է, թե հետս ես, բայց...
Մենք այնքան հեռու ենք, որ երազելն անգամ ավելորդ է։ Մեզ անհամար պատեր են բաժանում, անհամար փակ դռներ, լռած հեռուստացույցներ, քնած մարդիկ... Անհամար շենքեր են ընկած մեր միջև, փողոցներ, հանգած լապտերներ,
շատրվաններ, ծառեր, պուրակներ, անտառներ, սարեր, ձորեր... Եվ հազարավոր կաղկանձող շներ։
Տարածություններ են բաժանում մեզ՝ տիեզերքի համար չնչին մի բան։ Եվ ժամեր՝ մի ամբողջ հավերժություն։
Ինչքա՜ն շատ բան է բաժանում մեզ։ Ամեն ինչ, ինչ կա այս տիեզերքում, մեզ բաժանում է։ Բայց կա մի լար, որ միացնում է մեզ՝ հեռախոսալարից բարակ, ձայնալարից
զգայուն ու կիթառի լարից զիլ։ Եվ այդ անտեսանելին չգիտի ոչ խոչընդոտ, ոչ տարածություն, ոչ ժամանակ...
Նա ձգվում է միայն իմ ու քո միջև։ Եվ ես, ամուր բռնած նրա ծայրը, լսում եմ քո գուրգուրող ձայնը, զգում քո հարազատ հայացքն ու սեղմվում քեզ։ Զգում եմ քեզ այնպե՜ս մոտիկ...
Միայն թե պինդ բռնիր լարի ծայրը ու բաց չթողնես. այդ լարը Սերն է։
1995 թիվ
ԾԻԿ գրքից
Комментариев нет:
Отправить комментарий
ասա, մեջդ մի պահիր